Halve marathon Berlijn 2016

Zondag 4 april rende ik mee met de halve marathon Berlijn 2016. Mijn doel: finishen. Mijn hoopvolle doel: finishen in minder dan twee uur. Daarbij proefde ik graag de sfeer van deze bijzondere hardloopwedstrijd.

De halve marathon Berlijn 2016 werd gehouden op zondag 4 april 2016. Het was de 36ste editie dit jaar. Meer dan 34.000 deelnemers uit 103 verschillende landen stonden ’s ochtends klaar om de meer dan 21 kilometer af te leggen. De route leidde je door hartje Berlijn (zie voor de kaart mijn voorbereidingen halve marathon Berlijn).

De winnaars

In de categorie ‘leuk om te weten’: de absolute dagwinnaar vierde die dag zijn verjaardag (27). Hij verbrak zijn vorige record (59:59) met één seconde (59:58). Bij de vrouwen was er een Nederlandse die won: Elizeba Cherona (oorspronkelijk uit Kenia). Zij finishte in 70:43.

Mijn halve marathon Berlijn

Rennen door een historische stad - op een runner's high. — Rennen door een historische stad – op een runner’s high.

De eerste kilometer rende ik samen met mijn vriendin. Vanwege ziekte had ze weinig kunnen trainen, dus haar doel was om te finishen. Dankzij haar kon ik rustig beginnen, waar ik normaal de fout maak om te snel hárd te willen gaan. Mijn eerste kilometer rende ik in 6 minuten. Pas daarna versnelde ik. Een klein beetje, dacht ik, dus ik schrok ervan toen ik opeens in 5 minuut 8 de tweede kilometer rende.

Ik rende daarna kilometers lang op zo’n 5:20 per kilometer. Zo snel ren ik normaal absoluut niet, maar het was alsof ik in een runners’ high was beland. Alsof ik zweefde. Alsof ik door de menigte werd gedragen. Ironisch genoeg komt dat ‘zweven’ terug op een aantal foto’s: hierop lijkt het of ik vlieg.

Na een aantal kilometer hoorde ik naast mij opeens: ‘Hè!’ Ik keek verbaasd opzij en ontdekte dat ik naast mijn man liep. Wat? Ik? Met zijn langere benen en snellere topsnelheid had ik nooit van mijn leven verwacht dat ik hem bij zou kunnen houden. De vijf en tien kilometer haalde ik zelfs sneller dan ooit (en sneller dan dat hij deze liep). De eerste twee PR’s waren binnen!

Negentien mannen met hamers

Bij de vijftien kilometer zonk de moed pas in mijn schoenen. Op dat punt nam ik een gelletje, haalde mijn man me toch nog in, en gaf ik het op om binnen twee uur te finishen. Als ik maar de finish over kwam. Waar bleef dat stomme ding toch? Ik begon af te tellen van 21 naar 6, het aantal kilometers dat ik nog moest.

Bij de 16 kilometer stopte ik. Ik nam wat te drinken, gooide een beker water over mezelf heen, en at in alle rust een banaan. Wat een rotafstand, die halve marathon. Hoe kon iemand zo idioot zijn meer dan 16 kilometer te willen rennen? Pheidippides was de schuldige. Als hij maar 38 kilometer had gerend, was dat de marathonafstand geweest. Een halve rende je dan in 19 kilometer. Veel beter.

Kortom: ik zat er flink doorheen. Niks ‘man met de hamer’, er ramden er een stuk of 19 op mijn kuiten en bovenbenen. O ja, en op mijn knieën en rug. Waar bleef die finish?

De finish

De halve marathon Berlijn 2016 uitlopen, dat wilde ik. Steeds sprak ik mezelf moed in, ook al leek het of de laatste drie kilometer over twintig marathons waren uitgespreid. Pas bij de twintigste kilometer besefte ik wat er op mijn sporthorloge stond: ik had nog ruim tien minuten voor ik de twee uur zou halen. Niet alleen finishen was haalbaar: onder de twee uur finishen zou lukken!

Je zou denken dat zo’n idee vleugels geeft, maar mijn vleugels waren op. Tot ik eindelijk de finish zag. Ik was er bijna! Mijn laatste restje vleugels gebruikte ik voor de eindsprint. Vol ongeloof bekeek ik daarna mijn eindtijd: 1:55:22. Het was me gelukt!

De totale ervaring

Nooit meer, dacht ik na afloop. Wat een uitputtingsslag. Ik typ dit artikel met de nodige pijn in mijn benen (en dat na twee dagen). Toch betrapte ik mezelf vanochtend erop dat ik uitkeek naar de volgende halve marathon. Welke zal ik gaan lopen? Die in Disneyland? Een eigen halve marathon? Een lokale wedstrijd? De motivatie is in elk geval nog niet op…